نقش صلح و سازش در دعاوی و تشریفات دادرسی

سازش یکی از مهمترین شیوه های دوستانه حل اختلافات را به صورت خصوصی و محرمانه و همچنین به طور سریعتر و ارزان تر نسبت به رسیدگی قضایی حل و فصل مینماید . دین مبین اسلام بر صلح و سازش به عنوان روشی که نزاع و کشمش را میان افراد از بین می برد بر جستگی بیشتری دارد. و مشروعیت استفاده از صلح و سازش جهت حل و فصل اختلافات مورد اجماع همه فقهای امامیه میباشد. صلح عقدی از عقود معینه ولازم میباشد که در قانون مدنی معنای وسیعتری دارد وبه دو صورت به کار رفته است 1- صلح در مقام معاملات یا صلح بدوی که به صورت عرفی جایگزین عقود دیگر میشود. 2- صلح دعوی که به منظور رفع تنازع موجود و یا جلوگیری از تنازع احتمالی واقع میشود. در بعضی از قوانین موضوعه نیز .قانونگذار مقرراتی در خصوص سازش وتشریفات آن وضع نموده است. نظر به تراکم بالی پرونده ها در دستگاه قضایی و نیز مزایای متعد حل و فصل اختلافات از طریق صلح و سازش از جمله آن . حل و فصل سریعتر اختلاف واز میان برداشتن مایه اصلی نزاع و ایجاد زمینه روابط دوستانه میان طرفین و جلوگیری از طرح دعاوی جدید لازم است برای کاهش میزان دعاوی واختلافی که در مراجع قضایی مطرح میشوند. تدابیر لازم را به منظور نقش آفرینی بیشتر صلح و سازش در حل و فصل دعاوی به کار گرفت و با ایجاد بستر مناسب جهت ترویج و استفاده بیشتر از صلح و سازش بخش بیشتری از اختلافات ودعاوی رااز طریق این روش دوستانه حل و فصل فصیله داد. وازگان کلیدی : سازش- صلح – اختلافات- حل و فصل – دعوا – داوری – میانجگری